W swoim krótkim dość życiu, miałam "przyjemność" poznać wielu ludzi, których poznanie nie nauczyło mnie niczego. Poza świadomością, że na tym świecie było, jest i będzie całe mnóstwo osób, które najchętniej nic nie robiąc, chciałyby podbić cały świat, przygarnąć kilka walizek hajsu, a jeszcze najchętniej zrobić karierę w telewizji. Choć patrząc na to kto w niej funkcjonuje, rzeczywiście wcale nie tak trudno się tam dostać. Czasem wystarczy skąpo ubrać się na jakiś event, na którym foto zrobią nam podstawieni papparazzi. Ot, cała robota.

Z tą karierą w TV, którą zapoczątkowało się pokazaniem cycka, tyłka czy silikonowej wary to jest też tak, że mogłaby to zrobić co druga laska na tym świecie. Tylko połowa z nich nie chce w taki sposób, a druga połowa cholernie by chciała, ale ... przecież co inni powiedzą. Tutaj sprawa jest prosta: albo chcesz tak zaistnieć i masz predyspozycje, albo nie chcesz choć masz co pokazać, albo nie masz co pokazać, więc tutaj już nie masz zbytnio wyboru. Jednak kiedy w życiu chcemy osiągnąć coś więcej i to nie za sprawą wyglądu, sprawa zaczyna się komplikować. Bo jak to do cholery zrobić? Chęci i ambicje są ogromne - dopóki życie nie kopnie nas w zad i nie zaśmieje się szyderczo, pytając: "I ty słabeuszu chcesz coś osiągnąć". Połowa osób wtedy mówi PAS - jeszcze zanim tak naprawdę spróbuje. Druga połowa śmieje się losowi w ryj: " Tak ja! Ja chcę coś osiągnąć! Pokazać Ci jak to się robi?!" - i bierze życie w swoje łapy. Część z tej połowy odpada i tak. Czasem w 1/4 drogi, czasem w połowie, czasem tuż przed końcem. Ja się wcale nie dziwię. W dzisiejszych czasach, kiedy nikt nam tej drogi wcale nie ułatwia, ciężko mieć w sobie tyle pokładów determinacji i siły żeby dotrzeć do końca. Do końca, do którego dochodzą Ci nieliczni, najwytrwalsi. Na mecie są oni często posiniaczeni, wyczerpani, a jednocześnie silni jak nigdy - bo samemu przed sobą udowodnili, że się da. My tych zwycięzców widzimy na co dzień - są spełnionymi ludźmi, którzy non stop realizują swoje cele i marzenia. Nie widzimy już u nich siniaków, a jedynie pewność siebie. Często tą pewność odbieramy jako coś złego. Mylimy ją z zarozumiałością i innymi podobnymi cechami. Nie widzimy drogi do sukcesu - widzimy jedynie sukces. Który tak kurewsko razi po oczach tego, który się poddał, lub tego, który po sukces idzie, ale wciąż nie widzi mety. Opcje są dwie: albo widok osoby, która odniosła sukces Cię zmotywuje, bo stwierdzisz: " Też tak chcę!". Albo Cię zdemotywuje... bo pojawi się w Tobie frustracja, zawiść i zazdrość. Że ktoś ma lepiej. Bardzo często rodzi się w nas wtedy niechęć. Dopisujemy sobie swoje teorie, dzięki którym robi się nam lżej. Ktoś się pewnie dorobił na jakimś wałku, albo skapło mu od bogatych rodziców. Bogate kobiety otwierające własne biznesy to na sto procent żony "karków", a "karki" to na sto procent dilerzy amfetaminy. No cóż. Czytając dyskusje ludzie w internecie, a nawet słuchając ich w rzeczywistości, takie myślenie to normalka wśród ludzi, którym się nie chciało. Bo nie mówię tu o ludziach, którym jest dobrze jak jest i nie potrzebują więcej. Zadowala ich mała choć stabilna pensja i spokojne życie w małym mieszkanku. Ale niestety tych ludzi jest jak na lekarstwo. Pozostali z nich albo chcą więcej od życia i po to konsekwentnie idą, albo by chcieli, ale iść im się nie chce. Wszystko jest za trudne, wszystko jest zbyt czasochłonne. Chcielibyśmy WIELKICH efektów, dając od siebie tak mało...

Kilka dni temu usiadłam nad swoim blogiem i pomyślałam: co zrobić, żeby było lepiej? Żeby zarabiać więcej, ale nie na siłę, a pisząc o tym co lubię? Jak bardziej się przebić, a może jakie drzwi sobie otworzyć, żeby już nie liczyć tak skrupulatnie każdego grosza, a może nawet wyjechać za rok na wymarzone wakacje? Jak to zrobić, żeby rzeczy, które umówmy się, nie są jakimś marzeniem ściętej głowy - jak to zrobić, żeby te rzeczy stały się realne? Nie mówię tu przecież o najnowszym mercedesie w salonu, czy torebce za 10 koła - nie rajcują mnie już takie marzenia, choć nie ukrywam byłoby super móc takie rzeczy mieć. Jednak priorytety człowieka zmieniają się wraz z wiekiem i dojrzałością. Może nie marzę o ekskluzywnym apartamencie i jachcie, ale małe mieszkanko i jego urządzenie też kosztuje - więc jak... jak przeżyć to życie i jak ułożyć je sobie tak, by ze spokojem ducha, urządzić sobie mieszkanie i wyjechać na wakacje. Opłacić dziecku przedszkole, kupić dwa razy do roku fajną odzieżową wyprawkę, bez ciągłego liczenia i martwienia się... JAK. Zrozumiałam, że przede mną jeszcze długa droga. Magisterka, kursy, ciągła edukacja, szkolenia. Daję od siebie dużo, ciągle więcej oczekując - ale czy daję wystarczająco wiele? A może robię dużo, ale ciągle to samo - jak więc oczekiwać lepszych efektów, jeśli czyny wciąż pozostają bez zmian. Czasem sami sobie wmawiamy, że nic więcej już dać od siebie nie możemy. Że wykorzystaliśmy wszystkie możliwości. Tymczasem KAŻDY z nas może dużo, dużo więcej, niż mu się wydaje. Nie jest to jakieś pieprzenie z dupy wzięte, które nie ma w sobie żadnej racji. Nie jest to gadka : możesz wszystko, wmawiająca osobie bez nogi, że noga mu odrośnie jak będzie bardzo wierzył. Życie jest cholernie trudne i ciężko o wiarę we własne możliwości, kiedy ledwo wiąże się koniec z końcem. Ale jakby nie było... ciężko nie zgodzić się z twierdzeniem, że każdy z nas jest kowalem własnego losu. Ciężko co prawda odbić się od dna, na które się spadło, bo po drodze dokonało się złych wyborów - nie czyni to z nas nieudaczników - każdy z nas ma prawo upaść, źle wybrać. Grunt to znaleźć potem w sobie siłę, która pozwoli nam odbić się od dna i metodą małych kroków wyjść na prostą. Czasem wydaje się to nierealne, wiem. Ale pisząc to sama powoli łapię bakcyla. Cofam się nawet o rok wstecz i widzę w jakim punkcie życia byłam, a w jakim jestem. Przed chwilą na facebooku wyświetliła mi się propozycja wylotu do Miami na osiem dni. Jeszcze niedawno popłakałabym się i przewinęła, nie sprawdzając nawet ceny. Dzisiaj sprawdziłam i choć nie mam obecnie nawet złotówki przy dupie, bo właśnie wszystkie moje życiowe oszczędności czekają na oficjalne wieści odnośnie mieszkania... to sprawdziłam i powiedziałam sobie... przecież to realne. Kiedyś Cie tam zabiorę - powiedziałam do F. Bo zabiorę. Bo tak cholernie wierzę w siebie, w swoje możliwości i w to, że mogę zrealizować każdy swój cel - jeśli tylko odpowiednio zabiorę się za realizację tego, co potrzebne mi jest do jego zaliczenia.

A Ty? O czym marzysz? Być może tylko i aż o tym, by wypłata starczała na coś więcej niż opłaty...być może o tym, żeby mieć kasę na wymarzone studia...a być może o tych pieprzonych wakacjach w miami - nieważne. Dla wszechświata "rozmiar" nie ma znaczenia. Wiara - wiara to wszystko czego potrzebujesz. Jeśli będziesz wierzyć - rozwiązania przyjdą same. Ale nie myl rozwiązań z manną z nieba. Wiara nie uczyni, że walizka z kasą spadnie z nieba wprost pod Twoje nogi. Wiara sprawi, że droga do celu stanie się dla Ciebie jasna. Zrozumiesz co musisz zrobić i jak bardzo się postarać, by swoje marzenia spełnić. Wiara sprawi, że ciężka praca stanie się dla dla Ciebie przyjemnością, bo będziesz wiedział po co to robisz.

Więc tak...możesz siedzieć i narzekać. Możesz nadal pozostawać w sferze marzeń, tłukąc sobie do łba, że się nie da. A możesz w tym czasie pomyśleć też co zrobić, żeby jednak się dało... Wierz mi. Narzekanie jeszcze nikomu w niczym nie pomogło. Myślenie - już owszem. Choć inni mogą Ci wmawiać, że myślenie samo w sobie nic nie daje, to nie wierz im - czasem i pisarz musi posiedzieć kilka tygodni nad czystą kartką, by w końcu wpaść na pomysł na najlepszą książkę w jego życiu...

PS: I chyba to jakiś znak, bo akurat robiąc przerwę w tym wpisie, przeczytałam artykuł o facecie, który wprowadził na rynek kamerę GoPro... fragment artykułu" Zebranie pieniędzy na taki biznes nie było jednak łatwe. Jak zdradził Woodman, fundusze na start firmy pozyskał ze sprzedaży... korali i pasków z muszelek. Gdy był na Bali – oczywiście, na surfingu – jego dziewczyna Jill przyszła właśnie w takim stroju. Gdy usłyszał, jak tanie były te rzeczy, postanowił zamówić je hurtem. Dwa miesiące później wróciłem do Kalifornii z misją sprzedawania tego jak najwięcej, ile się da. Sprzedaliśmy większość i wtedy wróciłem do rodziców już z gotówką potrzebną do wystartowania GoPro – opowiadał Woodman. Ostatecznie zainwestował ok. 175 tys. dolarów." ( źródło: natemat.pl)

I fakt. Może i Woodman musiał tak czy siak, mieć jakiś hajs na te muszelki, ale czy nie widać tutaj determinacji i pomysłowości, której tak często nam brak? W końcu i ja na iphone uzbierałam kupując coś taniej, sprzedając drożej. Zainwestowałam wtedy jedynie 50 zł, z których zrobiłam 100, i tak dalej i tak dalej... Aż doszłam do 2 tysięcy. Da się? Wszystko się da! Ale trzeba jeszcze chcieć. A nam przecież tak często i chcieć się nie chce...

zdjęcia: Whale Photography