Choć jeszcze w czasach ciąży, byłam przekonana, że dziecko w przedszkolu to nic takiego. Że to tylko naturalna kolej rzeczy, że normalka, że o co to całe pitu-pitu, na co te stresy, przeżywania, rozpacze. Eh... kobiety w ciąży powinny mieć chyba zakaz wypowiadania się na tematy, które jeszcze ich nie dotyczą. Bo guzik wiedzą. Tak jak i ja guzik wiedziałam.

Że do żłobka dziecię miało iść, to mi kiedyś przez myśl przeszło. Ale jak już papiery poszłam wypełniać, to się w moment rozmyśliłam. Do przedszkola dla dwulatków to posyłam od pół roku. I choć sfrustrowana i przemęczona czułam się coraz częściej, to coraz mocniej z nią związana. I jak. Jak do cholery powierzyć komuś innemu te wszystkie przyjemne obowiązki?

 Jak dziecko oddać pod opiekę na kilka godzin... skądś ktoś będzie wiedział, że kiki to kocyk, a eki to naklejki. Że mić to miś, a babi to barbie... że mynu to mleko, a opti to auto. że ... że ta mina to znaczy, że trzeba przytulić, a ta druga to tylko takie droczenie się. A co jeśli zatęskni, poczuje pustkę w serduchu, a mnie nie będzie? Serce mi się łamie i samej siebie nie poznaję. Kiedyś to oczy wielkie robiłam na te matki-panikary, a dziś bez grama ściemy Wam piszę, że... to nie takie proste.

To nie takie proste odciąć w jakimś sensie pępowinę, zrobić papa i w domu skupić się na pracy. To nie będzie proste, ale tak cholernie wiem, że konieczne. I wiem, że łatwiej byłoby po roku dać i się przyzwyczaić już, ale po 2,5 to czuję jakby hmm. Jakby ta córka moja była takim moim nieodłącznym elementem. I kurczę, gdybym była egoistką, to właśnie w domu bym ją zostawiła! Dla samej siebie, swojej wygody ( i niewygody zarazem) - byle nie czuć tego ukłucia w serduszku, które zapewne poczuję nie raz.

Ale myślę o niej, o jej potrzebach i tak strasznie łamie mi się serce, gdy ona wstaje każdego dnia i woła "do dzieci" i gdy za dziećmi ze smutną miną się ogląda i gdy na placu zabaw sama się bawi, bo akurat nikogo nie ma, a z mamą to już nie zawsze jest tak fajnie jak z tą rówieśniczką, co razem z nią piach rozgrzebie i w elfickim języku coś do niej powie.I to nie będzie takie proste, więc ... jak chyba nigdy dotychczas korzystam z tych w pewnym sensie dni sam na sam, 24 na dobę, z każdym płaczem, złością, mniejszym i większym uśmiechem, z każdym tupnięciem nogami, z każdą przebraną bluzką. I tak mi się ten czas wyślizguje przez palce, robota to się nie robi wcale, bo jakoś tak mi żal czasu tracić na coś innego niż na Nią.

Projekty to się w czasie odkładają coraz to bardziej, bo ja czuję, że jeśli jednak się pokuszę, by znaleźć jakieś dobre miejsce dla niej na kilka godzin dziennie, to czuję jakbym miała ją utracić na zawsze i już sama ze sobą wytrzymać nie mogę i tego swojego pieprzenia też nie! Więc wyrzucam wszystko to co czuję, tu i teraz, do Was... żeby ktoś mnie w tym moim smutku i przejęciu zrozumiał, pocieszył, że miał tak samo, albo podobnie. Albo, że tak nie miał, ale... ale może rozumie choć w małym stopniu. I że bez spiny, bo po kilku dniach to zrozumiem jaki to był dobry wybór, a dziecko w przedszkolu wreszcie może się rozwijać wśród "swoich", a nie z tą nudną już matką w tych czterech ścianach i na tych spacerach...

I w tym wszystkim, w tych miesiącach ostatnich znaleźć czas musiałam, choćbym nie wiem co, ale musiałam... zmusić się do tych kreatywnych zabaw, których nigdy nie lubiłam, żeby nie czuć, że czegoś jej w tym dzieciństwie nie dałam, że za mało rysowałam, za mało malowałam i kredy do tej tablicy na podwórku nigdy nie kupiłam. W konkursach udział bierzemy na potęgę, bo to tak fajnie nas motywuje do jakiś wspólnych działań, więc i Wam znów podrzucę pomysł, a może i podpowiem Wam gdzie możecie wyprawkę zrobić do przedszkola, albo i do szkoły... w końcu dziecko w przedszkolu też chyba może mieć jakieś zachcianki, czy nie? ;)

Ostatnio całą taką "wyprawkę" tyle, że w naszym przypadku do przedszkola jeszcze... domowego, zorganizowałam Polce na stronie Marker 4U. Wiecie takie same przydatne rzeczy... kredki, bloki, kreda - bo na naszym podwórku na całej ścianie jest tablica do rysowania, ale kredy już trzeba mieć swoje. Plecak z minionami to w sumie taka zachcianka Poli, ale wzięłam go z myślą, że podaruję go mojej chrześnicy Millce - jej już się bardziej przyda, a na moją Polkę to jeszcze za duże ;)  Ale, że faza na minionki jest - to nie mogłam odmówić. Całe szczęście Pola w moment zrozumiała, że to dla dzieci większych, więc odłożyła, mówiąc " to dla Milli" - lubię to! No ale mówiłam coś o konkursie prawda? Zamówienie moje było tak trochę przez Polki potrzeby i zachcianki, a trochę też dla...  fajnej zabawy. Mamy dobrą passę, więc czemu nie spróbować?

Krówka Nagrodówka - bo o tym konkursie mowa to świetna zabawa, w której w wybranych sklepach za zakupy do szkoły za min. 50 zł brutto , dostajecie kupony do gry! Po wpisaniu kodu na stronie, odpowiadacie na pytanie konkursowe i... walczycie o świetne nagrody! Nagrody główne to 10 dużych zestawów klocków lego. Oprócz nich jest jeszcze 140 zestawów Lego/Duplo - a o tym, że te klocki kocha każdy przekonałam się już nie raz - tym bardziej wiem, że warto walczyć. I walczę! Rzadko który konkurs porywa moje serce, ale ten sprawił, że bez zawahania postanowiłam, że spróbuję. Pola klockami bawi się już od maleńkości, więc każdy zestaw sprawia jej niesamowitą frajdę. Mam więc cichą nadzieję, że uda nam się wygrać jeden zestaw, naawet jakiś tyci-tyci! Szanse z Polką mamy nawet duże, bo kuponów dostałyśmy kilka - im większe zakupy, tym więcej kuponów dostajecie!

Zapraszam Was również do zabawy i już teraz życzę Wam powodzenia kochani! Daaajcie znać jeśli ktokolwiek z Was coś wygra! Phi! Zapomniałabym o najważniejszym - życzę Wam też smacznego! Bo razem z zakupami i z kuponami dostaniecie jak nazwa mówi... krówkę! ;) Pyszna była.